Studiując historię psychologii, nie można ignorować osobowości Warszawskiego naukowca, doktora filozofii i inicjatora parapsychologii Juliana Ochorowicza. Działalność naukową Ochorowicza badało wielu polskich badaczy, prace Warszawskiego naukowca pozostają aktualne już od kilku stuleci i bez przesady są uważane za wielki wkład w historię psychologii. Wiele łączy naukowca z Ukrainą – to tutaj spędził najbardziej owocny okres w swojej karierze. Jak większość utalentowanych ludzi, ścieżka życia Juliana Ochorowicza nie była łatwa, ale był w stanie wyryć się w pamięci ludzi jako genialny naukowiec, pisze iwarsaw.eu.
Najważniejsze fakty z biografii Ochorowicza
Julian Ochorowicz urodził się 23 lutego 1850 roku na przedmieściach Warszawy w rodzinie nauczycieli. Ojciec Juliana pracował jako inspektor w miejscowym Instytucie Kształcenia Nauczycieli, a Matka Jadwiga była córką znanego w stolicy Polski nauczyciela. Julian stracił ojca w wieku 5 lat, a Jadwiga, aby móc pracować, oddała syna do warszawskiego gimnazjum dla chłopców. W 1864 Julian musiał przerwać studia, ponieważ jego matka w wyniku represji rządowych straciła pracę i została eksmitowana z rodzinnego miasta. Wykształcenie średnie przyszły naukowiec otrzymał już w Lublinie.
W 1866 roku, gdy Julian był już u progu dorosłości i wrócił do stolicy, zdecydował się wstąpić do szkoły Warszawskiej na Wydział Filologii i historii, ale po kilku miesiącach przeniósł się na wydział fizyczno-matematyczny. Pierwszy znaczący sukces spotkał Juliana w 1867 roku – zajął pierwsze miejsce w konkursie z uniwersytetu i otrzymał srebrny medal za pracę „O metodach badań psychologicznych”. W tej pracy Ochorowicz oddzielił psychologię od nauk filozoficznych i uznał ją za jedną z gałęzi przyrodniczych. Potem było kilka innych prac naukowych, które młody autor opublikował w czasopiśmie w serii zatytułowanej „Pytania psychologiczne XIX wieku”.
W 1871 roku naukowiec opublikował pracę „Przyszłość psychologii”, w której udowodnił, że psychologia powinna być niezależną nauką, która będzie podstawą wielu innych dziedzin – estetyki, pedagogiki, filozofii i tym podobnych. Ochorowicz opisał również Portret „idealnego” psychologa – powinien być praktykiem, umieć analizować i rozumować bez wychodzenia z własnego doświadczenia życiowego, ale opierając się na faktach. Według naukowca psycholog musi być obserwatorem i rozważyć każdy szczegół przed wyciągnięciem wniosków.
Julian Ochorowicz znakomicie ukończył uniwersytet i w 1873 r.obronił pracę magisterską z psychofizjologii na temat „Świadomość człowieka. Jego warunki i prawa”. Dwa lata później naukowiec został zaproszony do nauczania na wydziale psychologii i filozofii przyrody na Uniwersytecie Lwowskim. Zgodził się, a program jego wykładów na Ukrainie obejmował prawie niezbadane wcześniej dziedziny psychologii takie jak psychologia kryminalna i patologiczna, psychologia matematyki, sztuki i patognomika. Oprócz działalności dydaktycznej we Lwowie Julian brał czynny udział w życiu społecznym, publikował w lokalnych tygodnikach i czasopismach, a nawet opracował projekt Programu Pierwszego Międzynarodowego Kongresu psychologów. Kongres odbył się w dniach 6-10 sierpnia 1889 roku w Warszawie.
Ważne motywy działalności naukowca i ostatnie lata życia
Międzynarodową sławę naukowcowi pochodzącemu z Warszawy przyniosły prace na temat hipnotyzmu – „Sugestia mentalna” oraz „Hipnotyzm i mesmeryzm”. Prace te zostały bardzo wysoko ocenione przez kolegów Juliana i zdobyły nagrody Paryskiej Akademii Nauk w 1912 roku. W swojej działalności Ochorowicz był błyskotliwym innowatorem, który nieustannie eksperymentował, szukał nowych i interesujących sposobów ujawnienia nieznanego społeczeństwu tematu. W swoich badaniach wykazywał własną wizję aktualnych problemów i proponował własne rozwiązania, badał fizyczne przenoszenie nerwowe chorób, przenoszenie stanów emocjonalnych.
Ostatnie lata życia Julian Ochorowicz spędził w stolicy Polski, gdzie skupił swoje zainteresowania w zakresie zagadnień pedagogicznych i etycznych. Wybitny naukowiec zmarł w rodzinnym mieście 1 maja 1917 roku.