Krzysztof Kamil Baczyński słusznie uważany jest za jednego z najbardziej legendarnych poetów w Polsce. Jego życie było krótkie, ale niezwykle kolorowe. Pozostawił po sobie wielkie dziedzictwo literackie: ponad 400 wierszy, kilkadziesiąt poematów, wiele opowiadań. Ponadto Krzysztof interesował się rysunkiem i często uzupełniał swoje prace autorskimi ilustracjami. Za życia nazwisko Krzysztofa Baczyńskiego i jego dzieła znane były tylko wąskiemu kręgowi inteligencji miasta, a po śmierci gwiazda wielkiego mistrza pióra zabłysła z podwójną mocą, pisze iwarsaw.eu.
Pierwsze lata życia, studia i lata wojny
Krzysztof Kamil Baczyński urodził się 22 stycznia 1921 roku w Warszawie. Literatura, sztuka i twórczość były bliskie przyszłemu poecie od dzieciństwa, ponieważ jego ojciec, Stanisław Baczyński, był krytykiem literackim, a matka Stefania pracowała jako pedagog i tworzyła podręczniki szkolne.
W 1939 ukończył Gimnazjum im. Stefana Batorego, gdzie uzyskał świadectwo dojrzałości. W trakcie i po studiach był członkiem Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej „Spartakus”, gdzie był redaktorem pisma „Strzały”. Studiując w Akademii Sztuk Pięknych Krzysztof marzył o karierze grafika i ilustratora artystycznego, ale poezja również zajmowała szczególne miejsce w sercu faceta. Kiedy wybuchła II wojna światowa, a stolica znalazła się pod okupacją wojsk niemieckich, Krzysztof nie zamierzał się poddawać i zdradzać swoim marzeniom dzielenia się czymś pięknym z narodem polskim, wyrażania siebie za pomocą słów, które składają się na poezję.
Do końca życia Krzysztof pozostał w Warszawie – okupacja go nie przestraszyła. W czasie wojny poeta studiował język polski i literaturę na Uniwersytecie Warszawskim, który działał konspiracyjnie. Od grudnia 1943 do kwietnia 1942 Baczyński przebywał w redakcji pisma „Droga”, a żył na stypendiach, które otrzymywał z podziemnych funduszy literackich. Latem 1943 roku Krzysztof Baczyński postanowił przyłączyć się do obrony swojego państwa i wstąpił do Grup Szturmowych Armii Krajowej. Kiedy wybuchło Powstanie Warszawskie, poeta nie mógł dotrzeć do swojej jednostki i przystąpił do walki w rejonie placu Teatralnego, gdzie zginął tragicznie w wieku 23 lat.
Cechy twórczości poety
W latach okupacji nie wszystkie utwory i zbiory poety zostały opublikowane, a większość z nich anonimowo lub pod pseudonimami Jan Bugaj, Krzysztof Zieliński i Emil. Takie warunki podyktowała konspiracja wojskowa. Wśród zbiorów, które ujrzały światło dzienne w latach wojny, były: „Dwie miłości” (1940), „Modlitwa” (1942) i „Wiersze wybrane” (1942). Ta ostatnia ukazała się w nakładzie 100 egzemplarzy, znacznie większym niż poprzednie, których nakład wynosił nie więcej niż 10 egzemplarzy. Wiele dzieł zachowało się wtedy tylko w jednym egzemplarzu – poeta pisał je ręcznie w zeszytach roboczych.
Ogólnie rzecz biorąc, Baczyński zaczął pisać utwory poetyckie jeszcze w Gimnazjum, inspirując się twórczością Jerzy Weintrauba, Józefa Czechowicza i grupy poetów z Wilna „Żagary”.
Poezja Krzysztofa Kamila Baczyńskiego uważana jest za klasykę literatury polskiej, przede wszystkim dlatego, że kojarzy się z wizerunkiem prawdziwego patrioty, dumnego żołnierza, który oddał życie za Ojczyznę. Rękopisy poety cudem przetrwały w Warszawie, która została niemal całkowicie zniszczona podczas działań wojennych II wojny światowej. Profesor Kazimierz Wyka starał się, aby świat zobaczył twórcze dziedzictwo poety, dlatego po raz pierwszy prace Baczyńskiego zostały opublikowane w 1961 roku.
Za życia Krzysztof Kamil zyskał uznanie literatów starszego pokolenia, którzy go wspierali i podziwiali poetyckie umiejętności Baczyńskiego, nazywając go „dojrzałym poza wiekiem”.
Krzysztof Baczyński przeszedł do historii literatury jako żywy przedstawiciel „pokolenia Kolumbów”, a jego dzieła po kilkudziesięciu latach nie tracą popularności wśród czytelników.
