Warszawa od dawna słynie ze swojej historii, piękna i wybitnych rodaków, którzy rozsławili stolicę na cały świat. Do najsłynniejszych warszawiaków należy wielu pisarzy, którzy kształtowali i rozwijali polską literaturę. Nie na darmo pisarzy nazywa się „duszą” miasta, gdyż najlepiej obrazują jego życie, obyczaje i zasady moralne – podaje strona iwarsaw.eu.
W tym artykule opowiemy o życiu i twórczości najwybitniejszych warszawskich pisarzy, którzy wnieśli ogromny wkład w rozwój literatury i historii Polski.
Marek Hłasko
Marek Hłasko to wybitny polski pisarz, który urodził się i tworzył w Warszawie. Marek Hłasko urodził się 14 stycznia 1934 roku. Na początku swojej kariery Hłasko pracował w branży dziennikarskiej. W 1954 roku napisał swoją pierwszą książkę z opowiadaniami, która cieszyła się ogromną popularnością wśród czytelników. Na początku lat 1960-tych Marek Hłasko był uważany za legendę swojego pokolenia: jego twórczość podziwiano w każdym zakątku Polski, a po pewnym czasie Hłasko stał się sławny za granicą. W 1958 roku Marek Hłasko zaczął publikowanie w słynnym paryskim wydawnictwie “Kultura”, które przyczyniło się do rozwoju jego twórczości.
Wielka popularność i sława nie sprawiły jednak, że słynny pisarz był szczęśliwy: dwukrotnie próbował popełnić samobójstwo, miał konflikty z policją, a nawet spędził czas w szpitalu psychiatrycznym. Po rozwodzie Marek Hłasko popełnił samobójstwo. Dopiero sześć lat później jego prochy zostały przewiezione do rodzinnej Warszawy. Od 1983 roku książki i opowiadania autorstwa Hłaski zaczęły być ponownie wydawane w Polsce. Najbardziej znane dzieła Hłaski to ostro krytyczne powieści i opowiadania: „Wszyscy byli odwróceni”, „Nawrócony w Jaffie”, „Sowa, córka piekarza”. Szczególnie cenna jest także autobiograficzna powieść Hłaski „Piękni, dwudziestoletni”. Po śmierci warszawskiego pisarza jego utwory zaczęto filmować. Filmy ukazywały się w Polsce, Niemczech i Stanach Zjednoczonych.
Stefan Żeromski
Stefan Żeromski znany jest jako wybitny polski pisarz i dramaturg. Większość jego utworów była publikowana pod pseudonimami: Maurycy Zych, Józef Katerla i Stefan Iksmoreż.
Stefan Żeromski urodził się pod Warszawą i pochodził z rodziny szlacheckiej. W 1886 roku rozpoczął studia w Wyższej Szkole Weterynaryjnej w stolicy. Jednak na tym etapie życia zainteresował się literaturą i zaczął pisać swoje pierwsze utwory. Jego udanej karierze artystycznej sprzyjała praca w Muzeum Polskim w Szwajcarii, a później w Bibliotece Zamojskiej w stolicy Polski. Zwolennik idei socjalistycznych, w swojej twórczości odzwierciedlał realia życia w ówczesnej Polsce.
Stefan Żeromski nazywany jest również „duchowym opiekunem” swojego pokolenia. Trudno przecenić jego wpływ na rozwój społeczeństwa i literatury polskiej tamtych czasów. Wczesna twórczość Żeromskiego charakteryzuje się dość ostrą krytyką stosunków kapitalistycznych. W latach 1895-1898 ukazały się najbardziej znane utwory Żeromskiego: „Opowiadania”, „Promień”, „Syzyfowe prace” oraz zbiór „Utwory prozatorskie”. Jego styl artystyczny wyróżniał się szczególną stylistyką, a twórczość Żeromskiego była rewolucyjna w ówczesnej literaturze polskiej. Założył nowy rodzaj prozy – intensywnie emocjonalny. Twórczość Stefana Żeromskiego harmonijnie łączy symbolizm i impresjonizm, wyraźnie oddaje stany ducha bohaterów. Udało mu się wypełnić polską literaturę nowymi symbolami i gatunkami. Dlatego Stefan Żeromski uważany jest za reformatora i nowatora w literaturze polskiej.
Czesław Centkiewicz
Czesław Centkiewicz jest uważany za jednego z najsłynniejszych polskich pisarzy, reporterów i podróżników. Czesław Centkiewicz urodził się 18 października 1904 roku w Warszawie. Studiował w Belgii, gdzie uzyskał dyplom inżyniera elektryka. W 1939 roku rozpoczął pracę w Instytucie Meteorologicznym. Czesław Centkiewicz jako jedyny artysta swoich czasów odwiedził wyprawę polarną na Wyspie Niedźwiedziej. W tym samym czasie Czesław Centkiewicz aktywnie pisał i rozwijał karierę literacką. W 1934 roku wydał swoją pierwszą książkę “Czeluskin”.
W czasie Powstania Warszawskiego Czesław Centkiewicz był więziony w hitlerowskim obozie koncentracyjnym pod Hamburgiem. Po uwolnieniu wznowił swoją działalność w Państwowym Instytucie Meteorologicznym. Od 1950 roku Czesław Centkiewicz był aktywnym członkiem Związku Literatów, powieściopisarzem i reporterem.
Twórczość Czesława Centkiewicza cieszy się ogromną popularnością nie tylko w Polsce, ale i za granicą. Jego książki zostały przetłumaczone na wiele języków i wydane na całym świecie.
Bolesław Prus
Prawdziwą perełką w polskiej literaturze jest Bolesław Prus, wybitny warszawski pisarz, twórca realizmu krytycznego w Polsce.
Urodzony 20 sierpnia 1847 roku pod Lublinem, Bolesław Prus większość swojego życia spędził pracując i tworząc w Warszawie.
W 1863 roku Bolesław Prus wziął udział w powstaniu polskim. Te wydarzenia historyczne miały znaczący wpływ na twórczość pisarza. Przez długi okres czasu Bolesław Prus przebywał w rosyjskiej niewoli i szpitalu, gdyż został ciężko ranny.
Bolesław Prus rozpoczął karierę literacką w 1872 roku. Zasłynął z humorystycznych opowiadań, felietonów i artykułów publikowanych w popularnych warszawskich czasopismach “Mucha” i “Kolce”. Humorystyczne opowiadania Bolesława Prusa przynosiły mu spore dochody. Jednak w 1875 roku świat ujrzał pierwsze utwory Prusa o poważnej tematyce: „Lokator poddasza”, „Sieroca dola” oraz „Pałac i rudera”.
Najbardziej znanym dziełem Bolesława Prusa jest opowiadanie „Placówka”, które zostało opublikowane w 1885 roku. Dwa lata później ukazały się powieści społeczno-psychologiczne Prusa, które od razu zwróciły uwagę społeczeństwa i krytyków literackich. Twórczość Bolesława Prusa wyróżniała się szeroką gamą tematów, symboli i obrazów.
W 1895 roku Bolesław Prus napisał swoją najwybitniejszą powieść – “Faraon”. Był pierwszym polskim pisarzem, który kompetentnie i umiejętnie przedstawił życie starożytnego świata.
Jan Dobraczyński
Jan Dobraczyński, mieszkaniec Warszawy, uważany jest również za jednego z największych polskich pisarzy wszech czasów. Ponadto Jan Dobraczyński znany jest jako publicysta, dziennikarz, działacz wojskowy i katolicki, a także członek Polskiego Komitetu Obrony Pokoju. Jan Dobraczyński publikował swoje utwory pod pseudonimami Eugeniusz Kurowski, j.d. i J.D.
Jan Dobraczyński zasłynął jako autor wielu opowiadań, esejów, wspomnień książkowych i powieści. Był pierwszym polskim pisarzem, który w swojej twórczości skupił się na metafizyce i moralności. Większość powieści Jana Dobraczyńskiego stanowią interpretacje zasad Kościoła katolickiego. Dlatego też jego utwory były często krytykowane przez sam Kościół katolicki, gdyż autor był hojny w schematyzm i typowość w opisach bohaterów i ich wyborów moralnych.
Pierwszym dziełem Jana Dobraczyńskiego był esej „Z rozważań o Biblii”, który został opublikowany w warszawskim tygodniku “Iuventus Christiana” w 1934 roku. W ciągu całego życia Dobraczyński został uhonorowany wieloma prestiżowymi nagrodami i odznaczeniami. Stał się twórcą historii chrześcijaństwa w sztuce w Polsce. Jego dzieła uważane są za najlepszy kształtownik zasad moralnych polskiej młodzieży.
